Την Δευτέρα 19 Απριλίου 2010, στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο παρουσιάστηκε το βιβλίο και εγκαινιάστηκε η έκθεση
του αρχιτέκτονα
Γιώργου Τριανταφύλλου
αφιερωμένα στην μνήμη
του φίλου και πολύτιμου συνεργάτη
Δημήτρη Κωνστάντιου
Διευθυντή του ΒΧΜ
αρχέτυπα*
ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΥΒΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΝΤΡΙΑ
ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ
Η ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΠΑΡΑΤΑΘΗΚΕ
ΜΕΧΡΙ
5 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2010
5 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2010
Στην εκδήλωση παρευρέθηκε μεγάλος αριθμός καλεσμένων· άνθρωποι του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής, με την υποστήριξη του οποίου πραγματοποιείται η έκθεση, εικαστικοί, δημοσιογράφοι, αρχιτέκτονες και φίλοι του Τριανταφύλλου, συγκεντρώθηκαν στην αυλή του Μουσείου, όπου πραγματοποιήθηκαν οι ομιλίες.
Την εκδήλωση χαιρέτησε πρώτη η Αναπληρώτρια Διευθύντρια του Μουσείου Αναστασία Λαζαρίδου. Ακολούθησαν ο αρχιτέκτονας Αλέξανδρος Τομπάζης, εκπροσωπώντας το Ε.Ι.Α., ο επιμελητής της έκθεσης και του βιβλίου, αρχιτέκτων, καθηγητής και συγγραφέας Δημήτρης Φιλιππίδης, ο Μανόλης Κορρές, αρχιτέκτων και καθηγητής στο ΕΜΠ, ο αρχιτέκτων και καθηγητής Δημήτρης Φατούρος και ο εικαστικός Κώστας Τσόκλης. Η παρουσίαση ολοκληρώθηκε με την ομιλία του αρχιτέκτονα Γιώργου Τριανταφύλλου ο οποίος ζήτησε να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του Διευθυντή του Βυζαντινού Μουσείου Δημήτρη Κωνστάντιου.
Αναστασία Λαζαρίδου
«…Μακράν ενός ρομαντικού περιηγητισμού, οι εμπνευσμένες φωτογραφίες του Γιώργου Τριανταφύλλου αποκτούν την δύναμη ενός τεκμηριωτικού υλικού που συσχετίζεται με έργα της σύγχρονης τέχνης και αρχιτεκτονικής οδηγώντας σε εξαιρετικά γόνιμους δρόμους προτείνοντας την αισθητική αναβάθμιση του φυσικού και δομημένου περιβάλλοντος. Η έκθεση αυτή με την καλλιτεχνική της αρτιότητα και την υποστηρικτική της δύναμη εύχομαι να αποτελέσει την αφορμή ενός γόνιμου προβληματισμού και διαλόγου.
Θα μου επιτρέψετε να τελειώσω τη μικρή αυτή παρέμβαση με τα λόγια του Δημήτρη Κωνστάντιου.
"Σε κάθε περίπτωση πάντως αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να κρατήσουμε ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού, να ερεθίσουμε την περιέργειά του με σύγχρονα, επίκαιρα προβλήματα και να επιτελέσουμε το καθήκον μας ως ενεργό μουσείο του σήμερα" »
Αλέξανδρος Τομπάζης
«…O Γιώργος Τριανταφύλλου έχει ευαισθησία, μεθοδικότητα, εμμονή σε αυτό που κάνει, χωρίς να λογαριάζει κάποιο κόστος, γιατί έτσι είναι όταν αγαπάς αυτό που κάνεις. Το υλικό που έχει καταγράψει είναι μια απύθμενη πηγή απόλαυσης και μάθησης. Υπάρχει αμεσότητα σκοπού και λειτουργίας. Υπάρχει ένα πανέμορφο αποτέλεσμα ματιέρας, χρώματος, που πολλά κοινά έχει με την τέχνη και ιδιαίτερα την arte povera…»
Δημήτρης Φιλιππίδης
«…Ο Τριανταφύλλου δεν άγγιζε μόνο στο πάθος εκείνους τους παλιούς που διψούσαν για την αλήθεια. Τους έμοιαζε γιατί από την πρώτη στιγμή το έβλεπε, όπως κι εκείνοι, σαν εργαλείο που θα ξεκλειδώσει τις πόρτες του μέλλοντος. Αυτή την υπόσχεση υπηρέτησε τόσα χρόνια και με τόση αυταπάρνηση ο Τριανταφύλλου. Γι’ αυτό η έκθεσή του σήμερα δεν είναι μια ακόμα παρουσίαση ωραίων εικόνων από ένα χαμένο κόσμο, στημένη με κάποια ρομαντική διάθεση ή με πνεύμα νοσταλγίας, αλλά ένα σάλπισμα ελπίδας για εκείνα που έρχονται, για εκείνα που έχουν ήδη κάνει την εμφάνισή τους, εκείνα που υπόσχονται να επαναφέρουν το χαμένο νόημα όχι μόνο στη σύγχρονη αρχιτεκτονική αλλά και στη ζωή μας. Εκεί δικαιώνονται όλες οι θυσίες, όλοι οι αγώνες του. Ερωτοτροπώντας με την ουτοπία, ο Τριανταφύλλου μας μιλάει προφητικά για μιαν άλλη ομορφιά…».
Κώστας Τσόκλης
« Ο Γ. Τριανταφύλλου όσον αφορά την αρχιτεκτονική είναι ένας καλός μαθητής και ένας καλός δάσκαλος. Μα είναι επίσης ένας καλλιτέχνης που εκφράζεται με την φωτογραφία. Είναι οξύτατος παρατηρητής τόσο των συμπτωματικών όσο και των ηθελημένων φαινομένων. Ένας καλλιτέχνης που συνθέτει, όχι μετατοπίζοντας τα στοιχεία που τον ενδιαφέρουν ή παραλλάσσοντάς τα, όπως κάνουν οι εικαστικές τέχνες, αλλά απομονώνοντάς τα όπως κάνει η φωτογραφία …»
«…Βρίσκω και το βιβλίο ωραίο και χρήσιμο και τις φωτογραφίες του αποκαλυπτικές. Τους δε παραλληλισμούς μεταξύ αναγκαίου και ηθελημένου τόσο στην αρχιτεκτονική όσο και στην εικαστική τέχνη, πολύ εύστοχους. Θεωρώ επίσης τρομερά θαρραλέο και συγκινητικό, να αναζητεί κάποιος τη αλήθεια του αύριο, όχι στο σήμερα αλλά στο χτες. Όταν μάλιστα ξέρει, και ο Γιώργος το ξέρει καλά, ότι κάποτε πρέπει να κόψεις ή να αγνοήσεις τις υπάρχουσες γέφυρες και να περάσεις απέναντι κολυμπώντας…»
Γιώργος Τριανταφύλλου
«…Διαφαίνεται όμως μία νέα τάση ίσως μία αντίσταση, ή μία επιστροφή στην φύση, στην επαρχία, ίσως στα χωριά μας, σπρωγμένοι πιθανά, και από τις μελλούμενες προσταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ας εμπιστευτούμε τη ποίηση του απλού.
Έγιναν λάθη, πρέπει όμως να κινητοποιηθούμε, να δούμε την ουσία των πραγμάτων μέσα από το πρίσμα της ποίησης, της Τέχνης, της ανθρώπινης διάστασης και του εφικτού. Ας αναδυθούμε με περίσκεψη. Ας αξιοποιήσουμε την σοφία αυτών των αρχετύπων με τις κατακτήσεις της νέας τεχνολογίας. Μπορούμε. Στα πιο ασήμαντα πράγματα μπορεί να ανακαλύψει κανείς αξίες που δεν πρέπει να περιφρονούμε.
Μην αναζητήσετε είπε μέσα από την έκθεση αυτή πρακτικές λύσεις και συνταγές. Αλλά ένα άλλο τρόπο σκέψης, μια άλλη απλή και ανθρώπινη ματιά για το μέλλον, Ο σκοπός στη φάση αυτή είναι να στοχαστούμε, να ονειρευτούμε προς μια νέα κατεύθυνση…»
Στην έκθεση μπορείται να χαρείτε την ευαίσθητη χειρονομία του Κώστα Τσόκλη να φιλοτεχνήσει 10 μοναδικά εξώφυλλα του βιβλίου.
Ο Γιώργος Τριανταφύλλου παράλληλα με την αρχιτεκτονική που υπηρετεί με συνέπεια για πολλά χρόνια, είναι ένας άνθρωπος της τέχνης που την αγαπά και τη γνωρίζει σε όλες της τις μορφές. Γι αυτό έχει συνεργαστεί με εικαστικούς ανθρώπους του θεάτρου και του κινηματογράφου και άλλους καλλιτέχνες, ως συνδημιουργός για την πραγματοποίηση αρχιτεκτονικών και καλλιτεχνικών επεμβάσεων. Στην έκθεση αυτή χρησιμοποιεί τη φωτογραφία που από χρόνια αποτελεί μία διέξοδο στην ασφυκτική καθημερινότητα της δουλειάς του, για να διατυπώσει μια διαμαρτυρία.
Ο Γιώργος Τριανταφύλλου αγανακτισμένος από τον κατακλυσμό που μας επέβαλε μια λεγόμενη σύγχρονη αρχιτεκτονική επιθετικών και αδιάφορων κτιρίων που μεταβάλουν τον άνθρωπο σε άψυχο αντικείμενο, θεωρεί αυτή την έκθεση μία διαμαρτυρία και προτείνει μέσω αυτών των μικρών κτισμάτων μια άλλη αρχιτεκτονική με ανθρώπινη διάσταση που θα μπορούσε να μην έχει να λογοδοτήσει ούτε σε νόμους και γραφειοκρατίες, ούτε σε οικονομικά συμφέροντα. Απώτερος στόχος είναι να υποδείξει τρόπους ώστε να επιτελεστεί η αναβάθμιση του δομημένου περιβάλλοντος που τόσο υποφέρει στην Ελλάδα.
Η έκθεση συγκροτείται από 180 φωτογραφίες που αποτυπώνουν καλύβες και μαντριά, διάσπαρτα στο ελληνικό τοπίο. Οι κατασκευές αυτές, δείγματα μιας ανεξερεύνητης, ανώνυμης και αληθινής αρχιτεκτονικής, προσεγγίζονται ως αρχιτεκτονικά αρχέτυπα, με αναφορές στους προϊστορικούς χρόνους. Παράλληλα, συσχετίζονται με έργα της σύγχρονης Τέχνης και Αρχιτεκτονικής, καταγράφοντας μια υπόγεια διαδρομή ευαισθητοποιημένων δημιουργών που αναζητούν την αλήθεια στο έργο τους.
Η έκθεση πλαισιώνεται από 12 βιντεοπροβολές που προτείνουν δρόμους, ώστε οι αξίες αυτών των αρχετύπων να συνδυαστούν με τις κατακτήσεις της σύγχρονης τεχνολογίας και να συμβάλουν στην αισθητική αναβάθμιση του φυσικού και δομημένου περιβάλλοντος.
Παράλληλα προβάλουν μια έντονα αναπτυσσόμενη τάση, που έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια σε ολόκληρο τον κόσμο, η οποία αντιπαρατίθεται στα τεράστιας κλίμακας συγκροτήματα κατοικιών. Μία τάση, ίσως μια αντίσταση, που εκφράζεται με τον ευαίσθητο σχεδιασμό και την αυξανόμενη παραγωγή σύγχρονων μικρών ποιητικών καταλυμάτων, που φαίνεται ότι έρχονται να καλύψουν ανάγκες νέων ανθρώπων. Αυτών που δεν μπορούν και ίσως δεν θέλουν να ονειρευτούν τη ζωή τους να στεγάζεται σε απρόσωπα συγκροτήματα ή πολυτελείς επαύλεις, αλλά επιθυμούν να ζήσουν σε χώρους με ανθρώπινη κλίμακα, κοντά στη φύση, που είναι κατασκευασμένοι με οικολογικά υλικά, ενσωματώνουν όλα τα επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας και αξιοποιούν την πράσινη ενέργεια.
Η έκθεση πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής και με την υποστήριξη του Τεχνικού Επιμελητήριου Ελλάδος.
Επιμελητής της είναι ο αρχιτέκτονας, καθηγητής του ΕΜΠ και συγγραφέας Δημήτρης Φιλιππίδης. Το φωτογραφικό υλικό επιμελήθηκε ο Κωστής Αντωνιάδης.
Η έκθεση παρατάθηκε μέχρι τις 05 Σεπτεμβρίου 2010. Παράλληλα με τα εγκαίνια της έκθεσης, πραγματοποιηθηκε και η παρουσίαση του βιβλίου με τον ομώνυμο τίτλο (Κ. ΑΔΑΜ. Εκδοτική). Το βιβλίο προλογίζεται από τον εικαστικό Κώστα Τσόκλη. που συμμετέχει και στην παρουσίαση του μαζί με τον Μανόλη Κορρέ και τον Δημήτρη Φιλιππίδη.
.jpg)
Αυτή η έκθεση και το συνοδευτικό της βιβλίο, είναι καρπός μακροχρόνιου πάθους του Γιώργου Τριανταφύλλου για την ανεξερεύνητη, περιφρονημένη αλλά και τόσο αληθινή αρχιτεκτονική των καλυβιών και των μαντριών που βρίσκονται διάσπαρτα στο ελληνικό τοπίο. Στα μάτια του Τριανταφύλλου, τα έργα αυτής της ανώνυμης αρχιτεκτονικής λειτουργούν ως αρχέτυπα που παραπέμπουν στα βάθη της προϊστορίας και παράλληλα συσχετίζονται με έργα της σύγχρονης διεθνούς τέχνης και αρχιτεκτονικής.
Στόχος της έκθεσης δεν είναι απλά να αναδείξει έναν αγνοημένο πλούτο του ελληνικού τοπίου, το μόχθο των ανθρώπων που ζούνε ολοκληρωτικά μέσα στη φύση. Θέλει επιπλέον να ανοίξει καινούριους δρόμους στη σύγχρονη τέχνη και αρχιτεκτονική, συνθέτοντας τις αξίες αυτών των αρχετύπων με τις κατακτήσεις της σύγχρονης τεχνολογίας. Απώτερος έτσι στόχος της είναι να υποδείξει τρόπους ώστε να επιτελεστεί η αναβάθμιση του φυσικού και του δομημένου περιβάλλοντος που τόσο υποφέρει στην Ελλάδα. Προς αυτή τη γενική κατεύθυνση άλλωστε κινούνται σήμερα πολλοί νέοι δημιουργοί από όλο τον κόσμο, που αποζητούν έναν άλλο τρόπο σχεδιασμού, με σεβασμό στην ανθρώπινη κλίμακα, κοντά και σύμφωνα με τη φύση, χρησιμοποιώντας οικολογικά υλικά με ευαισθησία και αξιοποιώντας τα επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας.
Ο Γιώργος Τριανταφύλλου απορροφήθηκε απόλυτα από αυτό το μαγευτικό όραμα, οργώνοντας και εξερευνώντας όλο το σώμα του ελληνικού χώρου. Γιατί από την πρώτη στιγμή, και προς μεγάλη του έκπληξη, διαπίστωσε ότι εκείνο που σημάδευε με τον φακό του ήταν ήδη καταγραμμένο μέσα στη μνήμη του ως γνώριμη εικαστική αναζήτηση της σύγχρονης τέχνης, λες και κάποιος είχε συνειδητά προβλέψει με απίστευτη ακρίβεια αυτές τις εντυπωσιακές συγγένειες. Όπως και αντίθετα, κοιτάζοντας έργα σύγχρονης τέχνης σε εκδόσεις και εκθέσεις, αυτόματα έρχονταν στο μυαλό του Τριανταφύλλου μνήμες από τα υπέροχα εκείνα ανώνυμα έργα, τα σκόρπια στην ύπαιθρο, που είχε φωτογραφίσει στις περιπλανήσεις του στο παρελθόν.
Δημήτρης Φιλιππίδης
Πρόλογος
Πρόλογος
Και ενώ για μένα αυτά τα κατασκευάσματα δεν ήταν παρά ένα είδος συμπτωματικής land art, πραγματοποιημένης χρόνια πολλά πριν από τον όρο, σαν σεμνά αλλά ευφάνταστα εικαστικά έργα, εκτελεσμένα με τα πιο ευτελή υλικά και τα πιο παροπλισμένα αντικείμενα και ένοιωθα αγαλλίαση στη θέασή τους, ο Γιώργος τα έκανε βιβλίο και διδασκαλία και άποψη. Προσπάθησε μέσω αυτών να πει, να αποδείξει, να τα μετατρέψει σε συστήματα, και μ’ αυτά σαν όπλο να υποστηρίξει ή να αμφισβητήσει… Ελπίζω, στα μελλοντικά αρχιτεκτονικά του έργα να του φανούν χρήσιμα αυτά που είδε, αυτά που κατέγραψε, αυτά που κατάλαβε, αυτά που σκέφτηκε, αυτά που είπε και να είναι το έργο του συνεπές με τα πιστεύω που προτείνει μέσω αυτού του βιβλίου-λευκώματος. Αυτό βέβαια, δεν πρέπει να του δημιουργεί δεσμεύσεις. Κανένας δεν δικαιούται να του καταλογίσει μια μέρα πιθανή ασυνέπεια.
Η ζωή αλλάζει και μας παρασύρει μαζί της και εμάς και τις ιδέες μας, ευτυχώς. Όμως νομίζω, ότι τελικά το βιβλίο αυτό θα μείνει σαν αντικείμενο τέχνης αναμφισβήτητο, ενώ οι διδασκαλίες μπορεί να αμφισβητηθούν. Θα προσφέρει και σε εκείνον που θα το κρατά στα χέρια του, πρώτα οπτική και απτική χαρά και μετά μάθηση ή έστω πληροφόρηση. Κι έτσι, λέω εγώ, πρέπει να είναι. Γιατί, από τη στιγμή που προτείνεις μια εικόνα σα μαρτυρία των απόψεών σου, ο λόγος, συχνά περιττός ή λανθασμένος, ενώ μοιάζει να θέλει να ενισχύσει την εικόνα, ουσιαστικά την αντιμάχεται και πολλές φορές ή από πείσμα ή από ανικανότητα την ταπεινώνει, μετατρέποντάς την από αυτοτελές και αυτοδύναμο γεγονός, σε υλικό ή σε εργαλείο. Τι κρίμα να μη μπορούμε να εμπιστευθούμε την ευφυΐα των συνανθρώπων μας αλλά να πρέπει να τους εξηγούμε κάθε φορά τα αυτονόητα!
Κώστας Τσόκλης 08.2009
Από τη Νεολιθική Περίοδο μέχρι σήμερα
Ερευνητές και φωτογράφοι καταγράφουν
Ερευνητές και φωτογράφοι καταγράφουν
Ο μετεωρολογικός χρόνος υπαγορεύει τον νομαδισμό αλλά και τις εποχιακές μετακινήσεις των αποδημητικών πουλιών. Μια απίστευτης κλίμακας δημιουργία καταλυμάτων συντελείται στα πλαίσια αυτού του φαινομένου. Μια διαρκής, μεγαλειώδης επέμβαση στην φύση με υλικά που αποσπώνται από αυτή για τη δημιουργία καταλυμάτων ως καταφύγια από τις δυνάμεις της φύσης.
-->Από τους προϊστορικούς χρόνους, φαίνεται να προϋπάρχει μέσα στην συνείδηση των ανθρώπων η έμφυτη ικανότητα, να δομούν με έναν ενστικτώδη τρόπο καταλύματα που χαρακτηρίζονται από μια καθαρή γεωμετρία στη δομή τους. Πρόκειται για μια αταβιστική γνώση. Η γεωμετρία αυτή εξασφαλίζει την κατασκευαστική τους αρτιότητα για την ασφαλή ένταξή τους στη φύση, όπως αυτή τελικά διδάσκει τους δημιουργούς.
Αριστερά: Καλαθοπλεκτική, Δ. Θεοχάρης, "Νεολιθική Ελλάδα", του Τάκη Τλούπα. Δεξιά: Λάρισα, Θεσσαλία, Δ. Θεοχάρης, "Νεολιθικός Πολιτισμός"
Ευρήματα από ανασκαφές, πειραματικές αναπαραστάσεις και σχεδιαστικές απεικονίσεις από προϊστορικούς οικισμούς αποκαλύπτουν ομοιότητες οι ομοιότητες με τις σύγχρονες καλύβες, ειδικά στον τρόπο άρθρωσης του ξύλινου σκελετού και της επικάλυψης με κλαδιά και χόρτα που πλέκονται στους ξύλινους πασσάλους. Ευρήματα από ανασκαφές, πειραματικές αναπαραστάσεις και σχεδιαστικές απεικονίσεις απο προϊστορικούς οικισμούς αποκαλύπτουν ομοιότητες οι ομοιότητες με τις σύγχρονες καλύβες, ειδικά στον τρόπο άρθρωσης του ξύλινου σκελετού και της επικάλυψης με κλαδιά και χόρτα που πλέκονται στους ξύλινους πασσάλους.
Εσωτερικό μαντριού, Παπάδες, Κρύα Βρύση, Βόρεια Εύβοια, 03-05-2005.
Αριστερά κάτω: Πειραματική αναπαράσταση κτισίματος νεολιθικού σπιτιού στη Θράκη, Πρόγραμμα "Μελίνα", [ΙΘ΄ΕΠΚΑ]. Δεξιά κάτω: Αναπαράσταση καλύβας προϊστορικού λιμναίου οικισμού στο Δισπηλιό Καστοριάς
-->
Αριστερά: Προς Ασίνου, Κύπρος, Άρης Κωνσταντινίδης, "Θεόχτιστα". Δεξιά: Αγρίνιο, Άρης Κωνσταντινίδης, "Θεόχτιστα".
-->Ο Τάκης Τλούπας, ο προικισμένος Θεσσαλός φωτογράφος, «εραστής της αλήθειας στη φιλοσοφική της ουσία», υπήρξε συνεργάτης του Θεοχάρη Δημητρίου και λάτρης της προϊστορικής αρχαιολογίας
Αριστερά: Τσαρδάκι-Δραγασιά, Αμπελώνας Λάρισας, Θεσσαλία, 1960, του Τάκη Τλούπα. Δεξιά: Τσαρδάκι-Δραγασιά, Θεσσαλία, του Τάκη Τλούπα.
Αριστερά: Σχεδιαστική αναπαράσταση της ακρόπολης της Μέσης Νεολιθικής, Σέσκλο, Θεσσαλία, του Μ. Κορρέ (απόσπασμα). Δεξιά: "Μάντρα" στην [Ακτή|Αρχή] Ζεματά, Λήμνος, του Νίκος Σιφουνάκης.
Με την πεποίθηση ότι οι καλύβες και τα μαντριά χαρακτηρίζονται από αρχετυπικές αξίες, επισημαίνονται άμεσες και έμμεσες σχέσεις με τη σύγχρονη Τέχνη και Αρχιτεκτονική. Έργα τέχνης σημαντικών εικαστικών, καθώς και έργα σύγχρονης αρχιτεκτονικής παρατίθενται δίπλα στα ανώνυμα αυτά καταλύματα, αναδεικνύοντάς τα σαν αρχέτυπα. Μέσα από αυτούς τους αποκαλυπτικούς συσχετισμούς καταγράφεται η υπόγεια διαδρομή ευαισθητοποιημένων δημιουργών που τελικά αναζητούν την αλήθεια στο έργο τους.
Για τη συνέχεια πατείστε εδώ
Σύγχρονη Τέχνη
Σχέσεις με τη σύγχρονη Τέχνη
Αριστερά: Κήρινθος, Bόρεια Εύβοια, 06-06-2005. Δεξιά: "Μεταλλικές επιφάνειες", Antoni Tapies, 1972.
Αριστερά: Λεπτομέρεια, Μεγάλη Βόλβη, Μακεδονία, 05-11-2005. Δεξιά: "Χωρίς τίτλο", Γιάννης Κουνέλλης, 2004, του Aurelio Amendola.
Αριστερά: Δάφνη, Βόρεια Εύβοια, 05-05-2005. Δεξιά: Λεπτομέρεια, "Χωρίς", Σωτήρης Σόρογκας.
Περιοχή Τσουγκανά, Παπάδες, Βόρεια Εύβοια, Λεπτομέρεια, 18-08-2005.
"Νεκρή φύση" Vodolas, Μιχάλης Κατζουράκης, 1995.
Αριστερά: Δαφνούσα, Βόρεια Εύβοια, 09-04-2007. Δεξια: "Σφήνα", Ακριθάκης, 1978.
Αριστερά: Τσαρδάκι-Δραγασιά ή Φραγκιάτα, Τύρναβος, 1959, του Τάκη Τλούπα.
Δεξιά: Nίκος Αλεξίου, Μάρτιος 1994.
Για τη συνέχεια πατείστε εδώ
Με την πεποίθηση ότι οι καλύβες και τα μαντριά χαρακτηρίζονται από αρχετυπικές αξίες, επισημαίνονται άμεσες και έμμεσες σχέσεις με τη σύγχρονη Τέχνη και Αρχιτεκτονική. Έργα τέχνης σημαντικών εικαστικών, καθώς και έργα σύγχρονης αρχιτεκτονικής παρατίθενται δίπλα στα ανώνυμα αυτά καταλύματα, αναδεικνύοντάς τα σαν αρχέτυπα. Μέσα από αυτούς τους αποκαλυπτικούς συσχετισμούς καταγράφεται η υπόγεια διαδρομή ευαισθητοποιημένων δημιουργών που τελικά αναζητούν την αλήθεια στο έργο τους.
Ήθελα να καταγράψω ενδεικτικά τις ασυναίσθητες και αβίαστες συσχετίσεις που βίωσα σε αυτές μου τις περιπλανήσεις. Θα περιοριστώ απλά στην παράθεση και στους συσχετισμούς, αποφεύγοντας οποιουσδήποτε σχολιασμούς. Εκτιμώ ότι, από τις όποιες θεωρητικές προσεγγίσεις (που τις αφήνω στους ειδικούς), είναι σημαντικότερο να επιδιώξω να προκύψει αβίαστα στον αναγνώστη αυτό που εγώ ο ίδιος αισθάνθηκα και περιγράφεται χαρακτηριστικά από τον Δ. Πικιώνη στον Πρόλογό του για την λαϊκή τέχνη:
Μόνο η κατανόηση των νόμων της τέχνης και των Σχημάτων της θα σ’ οδηγήσει στην κατανόηση της λαϊκής αυθόρμητης τέχνης του τόπου σου, και τότε η προσκόλλησή σου –από συναισθηματικούς λόγους– στην λαϊκή σου τέχνη θα σε οδηγήσει στην Τέχνη.
Ήθελα να καταγράψω ενδεικτικά τις ασυναίσθητες και αβίαστες συσχετίσεις που βίωσα σε αυτές μου τις περιπλανήσεις. Θα περιοριστώ απλά στην παράθεση και στους συσχετισμούς, αποφεύγοντας οποιουσδήποτε σχολιασμούς. Εκτιμώ ότι, από τις όποιες θεωρητικές προσεγγίσεις (που τις αφήνω στους ειδικούς), είναι σημαντικότερο να επιδιώξω να προκύψει αβίαστα στον αναγνώστη αυτό που εγώ ο ίδιος αισθάνθηκα και περιγράφεται χαρακτηριστικά από τον Δ. Πικιώνη στον Πρόλογό του για την λαϊκή τέχνη:
Αριστερά: Δαμιά, Βόρεια Εύβοια, 03-05-2005. Δεξιά: "Ταϊστρα", Κώστας Τσόκλης, 1991.
Αριστερά: Κήρινθος, Bόρεια Εύβοια, 06-06-2005. Δεξιά: "Μεταλλικές επιφάνειες", Antoni Tapies, 1972.
Αριστερά: Λεπτομέρεια, Μεγάλη Βόλβη, Μακεδονία, 05-11-2005. Δεξιά: "Χωρίς τίτλο", Γιάννης Κουνέλλης, 2004, του Aurelio Amendola.
Αριστερά: Δάφνη, Βόρεια Εύβοια, 05-05-2005. Δεξιά: Λεπτομέρεια, "Χωρίς", Σωτήρης Σόρογκας.
Περιοχή Τσουγκανά, Παπάδες, Βόρεια Εύβοια, Λεπτομέρεια, 18-08-2005. 
"Νεκρή φύση" Vodolas, Μιχάλης Κατζουράκης, 1995. 
Αριστερά: Δαφνούσα, Βόρεια Εύβοια, 09-04-2007. Δεξια: "Σφήνα", Ακριθάκης, 1978.
Αριστερά: Τσαρδάκι-Δραγασιά ή Φραγκιάτα, Τύρναβος, 1959, του Τάκη Τλούπα.
Δεξιά: Nίκος Αλεξίου, Μάρτιος 1994.
Για τη συνέχεια πατείστε εδώ
Σύγχρονη Αρχιτεκτονική
Σχέσεις με τη Σύγχρονη Αρχιτεκτονική
Μέσα από αυτές τις γρήγορες αποτυπώσεις φαίνεται ότι τα κτίσματα αυτά, –τα ανοιχτά υπόστεγα, οι αυλές– παρόλη την απλότητα τους, συμμετείχαν σε μια παράξενη πλοκή του χώρου. Αυτή υπηρετούσε τελικά μια σειρά από ευαίσθητες καθημερινές και εποχιακές δραστηριότητες που εμπεριέχονται στη έννοια ενός ιδιότυπου «κατοικείν». Όσο πλησιάζει κανείς, μπορεί πραγματικά να ανακαλύψει αυτή τη μοναδική και συχνά παράδοξη «ύφανση» των υλικών. Μια ύφανση που πρέπει να περιβάλει το τρυφερό νεογέννητο, την μάννα, τον θηλασμό, τον ύπνο, ακόμη και το φόβο, με φυσικά υλικά. Μια ύφανση τελικά υλικών, συναισθημάτων και αναγκών. Πρόκειται τελικά για μια ξεχασμένη πλευρά της Ανώνυμης Αρχιτεκτονικής που εξακολουθεί να συνυπάρχει με τις σύγχρονες, νεοελληνικές κατασκευές. Αν δεχθούμε μάλιστα και την παλαιότερη άποψη, ότι τα ανώνυμα κτίσματα αντικατοπτρίζουν τις αξίες και την κοσμοθεωρία της κοινωνίας που τα δημιούργησε, εδώ πράγματι εγείρεται ένα θέμα. Τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα, πού βρίσκονται κρυμμένες αυτές οι αξίες και γιατί τελικά φαίνεται να αξιοποιούνται μόνο στις καλύβες και στα μαντριά;
Αριστερά: Μεγάλη Βόλβη, Μακεδονία, 05-11-2007.
Δεξιά: Νέο Μουσείο Ακρόπολης, αρχιτέκτονες Bernard Tsumi, M. Φωτιάδης, Αθήνα, 15-03-2009.
Αριστερά: Ηγουμενίτσα, 01-05-2007.
Δεξιά: Κατοικία στον Γκρεμό, Αρχιτέκτων Αριστείδης Αντονάς, "Προφορικά Κτίσματα", 2004.
Αριστερά: Κάμπος, Τήνος, 24-08-2005. Δεξιά: Κατοικία Salvari στην Αίγινα, αρχιτέκτων Κυριάκος Κρόκος, 1983.
Αριστερά: Γρεβενά, Κηπουργιό, όψη μαντριού, λεπτομέρεια, 06-11-2007.
Δεξιά: Κατοικία στη Φιλοθέη, αρχιτέκτων Έλενα Σταυροπούλου, Αθήνα 2006, του Κ. Θωμόπουλου.
Αριστερά: Ανακατασκευή καλύβας στον προϊστορικό Λιμναίο Οικισμό Δισπιλιό Καστοριάς.
Δεξιά: Πολιτιστικό Κέντρο Jean-Marie Tjibaou, αρχιτέκτων Renzo Piano, Building workshop, Νουμέα, Νέα Καληδονία, 1982-1998, του Hans Schlupp.
Αριστερά: Βόρεια Εύβοια, Κουρκουλοί, Μαντρί, Λεπτομέρεια όψης, 29-4-2005.
Δεξιά: Μουσείο Guggenheim, αρχιτέκτων Frank O. Gehry, Μπιλμπάο, Ισπανία, 1997, του David Heald.
Αριστερά: Θερμοπύλες, 16-11-2007.
Δεξιά: Lofts καλλιτεχνών, αρχιτέκτονες Pugh & Scarpa, Bergamot, Σάντα Μόνικα, ΗΠΑ, 1999, του Marvin Rand.
Λέσβος, Μαντρί στην Αγία Παρασκευή, 20-5-2007.
Μικρή κατοικία στην πόλη Kobe, Schuhei Endo Architectural Institute, Ιαπωνία.
Για τη συνέχεια πατείστε εδώ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
